- Lid sinds
- 15 aug 2002
- Berichten
- 2.322
- Waarderingsscore
- 0
- Punten
- 36
- Leeftijd
- 68
"Het kerstverhaal van Zwarte Piet"
Op naar het volgende adres. De wind rukt aan mij, mijn outfit en mijn haren.
Net een nieuwe permanentje erin gezet dat er natuurlijk weer met dezelfde rotgang uitgeblazen word.
Ik kijk nog eens op het blaadje dat mij is meegegeven. Familie Peeters, pepernoten strooien mag,
dochter Lieka is morgen jarig, kan daar wat aandacht aan besteed worden?
Wie noemt zijn dochter nou Lieka? Klinkt als een of ander IKEA meubelstuk...
Cadeaus staan naast de deur , achter de grijze vuilcontainer. Ja, je dacht toch niet dat Sinterklaas die zelf gaat kopen?
De dollar loopt al zo terug en een AOW is tegenwoordig ook geen vetpot meer.
En om over de crisis nog maar te zwijgen, ook Spanje zit economisch zwaar in de puree.
Nee Sint zit er alleen nog maar voor de sier en de kijkcijfers van de NOS...
Ik stap van mijn vouwfiets en buk me om het ding op slot te zetten.
Een loslopende hond begint tegen me op te rijden en wil mijn gezicht likken.
"Dat nooit!" Denk ik en geef het beest een duw. Op dat moment komt de eigenaresse de hoek om lopen.
"Dat siert je weer, Zwartjanus! Dierenbeul! " Ik bijt haar toe dat ze haar neurotische keffer aan de lijn moet houden
dat het oversekste beest me bijna aanrandde. Ze reageert niet en loopt verder.
Ik controleer mijn outfit nog maar eens en ga naar het adres van de familie Peters.
Ik bel aan, geef een grote roffel op het raam en op de deur, kortom , ik doe alles wat van een Zwarte Piet verwacht wordt.
Om vervolgens de verbaasde uitroep te horen:"Wie zou dat nou kunnen zijn?" Nou, drie keer raden...
Het is 5 december, acht uur 's avonds, het gourmetstel is net van tafelgehaald en...de buurvrouw komt langs?
Open die deur, het is koud buiten! Geroffel van kinderen, de deur naar de hal wordt opengetrokken
en ik zie door het raamje in de voordeur drie kleuters staan.
"het is Zwarte Piet!"schreeuwen ze, maar de deur opendoen? Ho maar! Er komt een volwassene aan en die doet de voordeur open.
"Waar bleef je nou?" Krijg ik in mijn oren gesist, maar een kleintje krijgt het mee.
"Ja Piet, waar bleef je nou?" Grote ogen kijken me aan. "Zwarte Piet had last van de wind op het dak, dat is heel erg gevaarlijk!"
Maak ik me er van af. Achter mijn rug wordt gemompeld dat ze volgend jaar eenandere Piet inhuren.
Doe je best, zou ik zo zeggen. De kinderenbeginnen meteen te plukken aan mijn outfit en mijn baret(nee, het is geen muts!)
ben ik in no time kwijt. Vroeger had ik nog een roe om uit te halen , of een groot boek als de Sint mee was,
maar nu kan ik alleen met een bestraffend fooi mijn baret van het kalende hoofd van ome Henk af trekken.
Met pretogen kijkt hij me aan. Hij herkent me nog steeds van die bijna fatale aframmeling die ik hem in zijn jongere jaren heb gegeven.
Nu is het zijn tijd om mij terug te pakken, ik zie hem denken...
Na nog vijf gezinnen met even irritante kinderen rijd ik op mijn vouwfiets naar het pietenverblijf.
De regen striemt in mijngezicht en verkleumt me tot op het bot. Die nieuwe maillots zouden waterdicht zijn?.
Ik merk er weinig van. Verblind door de regen rijd ik een kruising op waar net een poenige Mercedes aan komt rijden.
Terwijl ik toch echt voorrang heb, beland ik op de motorkap. Een dikke vent stapt al tierend uit.
Of ik niet uit kan kijken? Waar mijn verstand zit? Achterlijke zwartjoekel!
Ik mag blij wezen dat er geen krassen op de auto zitten! Ik zal wel niet verzekerd zijn? Kwaad stapt hij in en scheurd er vandoor.
Op de achterbank zitten twee kinderen die omgekeerd door de achterruit naar mij kijken.
De linker steekt zijn middelvingertjeop...
Mijn achterwiel is dubbelgevouwen, dus het word lopen. Ik hijs mijn fiets, naast mijn zak, achterop mijn rug.
Mijn maillotis gescheurd en mijn knie bloedt. Dan stopt er een klein, oud Volkswagenbusje naast me.
Je kent ze vast wel, zo'n rond koekblikachtig busje waarmee vroeger hippies naar San Fransisco dachten te kunnen rijden,
compleet met flowers in their hair... Ik hoor een deur dichtklappen en ineens staat er een meisje voor me.
"lift nodig?" vraagt ze, twerlijl ze adembenemend glimlacht. Ze pakt mijn fiets aan en legt die achterin het busje.
Dan pakt ze mijn zak aan en legt die ernaast. Van de achterbank pakt ze een zware jas.
"Die is van mijn ex, we hebben het net uitgemaakt." Zegt ze, zonder dat ik het vroeg.
Dan zie ik dat haar mascara uitgelopen is en dat haar ogen roodomrand zijn.
Samen kruipen we het busje in en zij zet de kachel op standje tosti.
Bij het zwarte pietenverblijf ben ik nooit meer aangekomen.
Knus hebben we in hetzelfde bed gelegen, terwijl ik luisterde naar hoe zij tot de conclusie is gekomen dat Sinterklaas niet bestaat.
Ze moest eens weten! Vandaag hebben we gebeld met de postbus 51 infolijn
om te weten te komen wat ik moet doen om in Nederland asiel aan te vragen.
We gaan samenwonen in een TE klein appartementje, maar dat maakt ons niets uit.
We zijn gelukkig met elkaar.
En zo krijgt mijn zwarte piet asielverhaal toch nog een
kerst-achtig einde.....
Op naar het volgende adres. De wind rukt aan mij, mijn outfit en mijn haren.
Net een nieuwe permanentje erin gezet dat er natuurlijk weer met dezelfde rotgang uitgeblazen word.
Ik kijk nog eens op het blaadje dat mij is meegegeven. Familie Peeters, pepernoten strooien mag,
dochter Lieka is morgen jarig, kan daar wat aandacht aan besteed worden?
Wie noemt zijn dochter nou Lieka? Klinkt als een of ander IKEA meubelstuk...
Cadeaus staan naast de deur , achter de grijze vuilcontainer. Ja, je dacht toch niet dat Sinterklaas die zelf gaat kopen?
De dollar loopt al zo terug en een AOW is tegenwoordig ook geen vetpot meer.
En om over de crisis nog maar te zwijgen, ook Spanje zit economisch zwaar in de puree.
Nee Sint zit er alleen nog maar voor de sier en de kijkcijfers van de NOS...
Ik stap van mijn vouwfiets en buk me om het ding op slot te zetten.
Een loslopende hond begint tegen me op te rijden en wil mijn gezicht likken.
"Dat nooit!" Denk ik en geef het beest een duw. Op dat moment komt de eigenaresse de hoek om lopen.
"Dat siert je weer, Zwartjanus! Dierenbeul! " Ik bijt haar toe dat ze haar neurotische keffer aan de lijn moet houden
dat het oversekste beest me bijna aanrandde. Ze reageert niet en loopt verder.
Ik controleer mijn outfit nog maar eens en ga naar het adres van de familie Peters.
Ik bel aan, geef een grote roffel op het raam en op de deur, kortom , ik doe alles wat van een Zwarte Piet verwacht wordt.
Om vervolgens de verbaasde uitroep te horen:"Wie zou dat nou kunnen zijn?" Nou, drie keer raden...
Het is 5 december, acht uur 's avonds, het gourmetstel is net van tafelgehaald en...de buurvrouw komt langs?
Open die deur, het is koud buiten! Geroffel van kinderen, de deur naar de hal wordt opengetrokken
en ik zie door het raamje in de voordeur drie kleuters staan.
"het is Zwarte Piet!"schreeuwen ze, maar de deur opendoen? Ho maar! Er komt een volwassene aan en die doet de voordeur open.
"Waar bleef je nou?" Krijg ik in mijn oren gesist, maar een kleintje krijgt het mee.
"Ja Piet, waar bleef je nou?" Grote ogen kijken me aan. "Zwarte Piet had last van de wind op het dak, dat is heel erg gevaarlijk!"
Maak ik me er van af. Achter mijn rug wordt gemompeld dat ze volgend jaar eenandere Piet inhuren.
Doe je best, zou ik zo zeggen. De kinderenbeginnen meteen te plukken aan mijn outfit en mijn baret(nee, het is geen muts!)
ben ik in no time kwijt. Vroeger had ik nog een roe om uit te halen , of een groot boek als de Sint mee was,
maar nu kan ik alleen met een bestraffend fooi mijn baret van het kalende hoofd van ome Henk af trekken.
Met pretogen kijkt hij me aan. Hij herkent me nog steeds van die bijna fatale aframmeling die ik hem in zijn jongere jaren heb gegeven.
Nu is het zijn tijd om mij terug te pakken, ik zie hem denken...
Na nog vijf gezinnen met even irritante kinderen rijd ik op mijn vouwfiets naar het pietenverblijf.
De regen striemt in mijngezicht en verkleumt me tot op het bot. Die nieuwe maillots zouden waterdicht zijn?.
Ik merk er weinig van. Verblind door de regen rijd ik een kruising op waar net een poenige Mercedes aan komt rijden.
Terwijl ik toch echt voorrang heb, beland ik op de motorkap. Een dikke vent stapt al tierend uit.
Of ik niet uit kan kijken? Waar mijn verstand zit? Achterlijke zwartjoekel!
Ik mag blij wezen dat er geen krassen op de auto zitten! Ik zal wel niet verzekerd zijn? Kwaad stapt hij in en scheurd er vandoor.
Op de achterbank zitten twee kinderen die omgekeerd door de achterruit naar mij kijken.
De linker steekt zijn middelvingertjeop...
Mijn achterwiel is dubbelgevouwen, dus het word lopen. Ik hijs mijn fiets, naast mijn zak, achterop mijn rug.
Mijn maillotis gescheurd en mijn knie bloedt. Dan stopt er een klein, oud Volkswagenbusje naast me.
Je kent ze vast wel, zo'n rond koekblikachtig busje waarmee vroeger hippies naar San Fransisco dachten te kunnen rijden,
compleet met flowers in their hair... Ik hoor een deur dichtklappen en ineens staat er een meisje voor me.
"lift nodig?" vraagt ze, twerlijl ze adembenemend glimlacht. Ze pakt mijn fiets aan en legt die achterin het busje.
Dan pakt ze mijn zak aan en legt die ernaast. Van de achterbank pakt ze een zware jas.
"Die is van mijn ex, we hebben het net uitgemaakt." Zegt ze, zonder dat ik het vroeg.
Dan zie ik dat haar mascara uitgelopen is en dat haar ogen roodomrand zijn.
Samen kruipen we het busje in en zij zet de kachel op standje tosti.
Bij het zwarte pietenverblijf ben ik nooit meer aangekomen.
Knus hebben we in hetzelfde bed gelegen, terwijl ik luisterde naar hoe zij tot de conclusie is gekomen dat Sinterklaas niet bestaat.
Ze moest eens weten! Vandaag hebben we gebeld met de postbus 51 infolijn
om te weten te komen wat ik moet doen om in Nederland asiel aan te vragen.
We gaan samenwonen in een TE klein appartementje, maar dat maakt ons niets uit.
We zijn gelukkig met elkaar.
En zo krijgt mijn zwarte piet asielverhaal toch nog een
kerst-achtig einde.....
