Het is nu wel duidelijk dat het om de centen gaat en totaal niet om tegen gaan van racisme bij die stichtingen.
In Suriname bleek dat de meesten er niet eens mee bezig waren. De jeugd aldaar had dezelfde gedachte als wij, hoezo excuses, hebben jullie toch niet gedaan en van ons leeft er ook geen meer, dus die denken ook beter na.
Een oude nazaat zat niet te wachten op betalingen maar zou ze ook niet weigeren, begreep ook wel dat wij ook niet verantwoordelijk zijn voor de daden van onze voorouders, net zo min als dat zij beter worden van excuses.
De overheid heeft gecommuniceerd dat de excuses niet vanuit deze overheid verantwoordelijkheid of personen zijn, maar bedoeld zijn vanuit de bestuurlijke gedachte dat je jezelf distantieert van wat er vroeger gebeurd is en ruimte maakt voor betere omgang. Dat die excuses vrijwillig waren en er dus ook geen sprake was van enig recht op enige vergoeding.
De eerste reactie van zo'n stichting was meteen dat ze dan die enkele miljoenen die de overheid nu wil besteden aan bijv. een museum, meer bekend maken over het slavernijverleden en het tegen gaan van racisme, niet daaraan moesten besteden maar moesten geven aan de nazaten.
Conclusie: zelf geld krijgen is belangrijker dan racisme bestrijden schijnbaar.
Ik had beter verwacht, maar helaas. Dat sterkt mijn vermoeden dat er niet 1 maar 5 stichtingen zijn, omdat elke stichting apart geld krijgt van de overheid. Kleine stichtingen krijgen een bepaalde vergoeding waar nooit controle op is (leerde ik hier van een stichting) als het niet boven de 15.000 euro uit komt of zoiets. Toch weer mooi meegenomen.
Het siert zulke stichtingen niet dat ze alleen aan zichzelf denken en aan nazaten, dan dat ze meer voorrang geven aan meer bekendheid van het slavernijverleden en het foute daarvan en racisme bestrijding waar ze allemaal baat van kunnen hebben.
Wij hebben ook onze portie ellende gehad in een lang verleden c.q. onze voorouders. Stap er eens overheen en ga verder met je leven. Steeds terug gaan in het verleden zorgt alleen maar steeds opnieuw voor stress en aversie. Niet vergeten, wel verder gaan met je leven en vooruit kijken.
Je voorouders en die van ons leven immers ook niet meer.